Friday, September 14, 2007

பால்(ய) வாசனை!

ரயில்வே சர்வீஸ் கமிஷனோ...
பேங்க் எக்ஸாமோ...
ஸ்டாஃப் செலக்ஷன் கமிஷனோ...
எந்தப் பரீட்சைக்குப்போனாலும்
பெஞ்சுகளில் பொறித்த
பெயர்கள்
பால்யத்தை நினைவுறுத்தி
பரீட்சையில்
ஃபெயிலாக்குகின்றன.

தாம்பத்யம்

இந்தமுறை
நீதான்உடைக்க வேண்டும்.
அதுவரை என்னுள்

எத்தனை காலமானாலும்
எத்தனை கனமானாலும்
நான் சுமப்பேன்
அந்த மௌனத்தை...
அத்தனை கஷ்டமில்லை அது

மௌனத்துக்குமுந்தைய
அந்தக்கடைசி வார்த்தையை விட!

Thursday, September 13, 2007

அம்மா வீடு போயிருப்பவளுக்கு...

நம் படுக்கை
ஒழுங்கு குலையாமல் கிடக்கிறது...
என் படுக்கையாக...

நீயில்லாத
நேற்று
நல்ல மழை
கடலில்...

உன் பெயரில் மட்டும்
ஒருநூறு இணைப்புகள்
சென்னைத் தொலைபேசியில்!

கர்ப்பகாலம்
பத்து மாதமாம்...
கண்ணின் பொறியில்
கந்தனைச் செய்தவனும்...
அரைத்த மஞ்சளில் - அவன்
அண்ணனைச் சமைத்தவளும்
அறிவார்களா பிள்ளைப் பேற்றுப் பிரிவை!

Tuesday, September 11, 2007

தனியே ஒரு பயணம்...

மத்தியான ரயிலில் போய்
இறங்கிய ஒருநாள்
மழை ஈரத்தில்
மண் மணத்திருந்தது...

எதிர் காற்றில்
சருகுகள் கால் தழுவி
சலசலக்க
இரண்டாவது பிளாட்பாரத்தில்
ஒருமுறைஇறங்கியிருக்கிறேன்...

ஆனால், ஒருமுறைகூட
யாரேனும் வரவேற்கக் காத்திருக்கையில்
வந்து இறங்கவாய்த்ததில்லை..!

மூன்றாம் திருநாள்!

‘‘அவனை ஏண்டே கூட்டிட்டு வந்தீங்க... படிக்கிற புள்ளைக்கு இதெல்லாம் என்னத்துக்கு..?’’ என்னோடு வந்த முத்துக்குமாரையும் சுப்பிரமணியையும் கடிந்து கொண்டார் சித்தப்பா. எல்லோரும் திருநெல்வேலி பஸ் ஸ்டாண்டில் நின்று கொண்டிருந்தோம்.

எங்கள் ஊர் அம்மன் கோவிலில் கொடைவிழாவுக்கு காப்புக்கட்டியிருந்தார்கள். ‘‘இந்த வருஷம் நம்ம ஆட்கள் மட்டும்தான் கொட கொடுக்கப் போறோம். மத்த சாதிக்காரங்க ஆடிக்கு தனிக் கொடை கொடுக்கப் போறாங்களாம். அதுக்காக சாமியை சும்மா தூங்கப் போடக் கூடாது. மூணுநாள் கொடை போட்டு அசத்திரணும்டே...’’ என்று நாட்டாண்மை தாத்தா சொன்னதற்கு எல்லாரும் தலையாட்டி விட்டார்கள்.

அந்த மூன்று நாள் திருவிழாவில் முதல்நாள் இளைஞர் சங்கத்துக்கு கொடுத்துவிடுவது என்றும் முடிவானது.

அதே சாவடியில் பெரியவர்களைத் தொடர்ந்து கூட்டம் போட்ட இளைஞர்கள் அந்த திருவிழாவுக்கு என்ன செய்வது என்ற விவாதத்தை ஆரம்பித்தார்கள். ஏதேதோ பேசி கடைசியில் பாட்டு கச்சேரி வைப்பது என்று முடிவானது. இதுவரையில் சீனிலேயே இல்லாத என்னைக் கொண்டுவந்தார்கள்.

‘‘மாப்ளே... உனக்குத்தான் திருநெல்வேலியில் பல பழக்கங்கள் இருக்கே... அதிலே யாராவது பாட்டுக் கச்சேரி ஆளுங்க இருந்தா புடிச்சுக் கொண்டு வாயேன். கொஞ்சம் குறைச்ச ரேட்டுல முடிக்க முடிஞ்சா நல்லதுதானே...’’ என்று சங்கத்தலைவர் சுடலைமுத்து சொல்ல, என் தலைமையில் செயலாளர் முத்துக்குமாரும், உபதலைவர் சுப்பிரமணியனும் கச்சேரி புக் பண்ணச் செல்வது என்று முடிவானது.

அப்படி நாங்கள் திருநெல்வேலிக்குப் போன நேரத்தில்தான் சித்தப்பா கண்ணில் மாட்டிக் கொண்டோம்.

‘‘இல்ல மாமா... இவனுக்கு இங்க நல்ல பழக்கம் இருக்கு. அதான், கச்சேரிக்கு புக் பண்ண இவனையும் கூட்டிட்டு வந்தோம். அதுசரி, நீங்க எங்க இந்தப் பக்கம்?’’ என்றான் சுப்பிரமணி.

‘‘நாங்க ஆட்டக்காரிக்கு அட்வான்ஸ் குடுக்க வந்தோம்’’ என்றார் சித்தப்பாவுடன் வந்திருந்த பெரிசு ஒருவர்.
அடுத்த கணம் முத்துக்குமாரின் கண்கள் அகலமாக விரிந்தன. சடசடவென்று மனதுக்குள் திட்டம் போட்டவனைப் போல, ‘‘மாமா... என்னதான் நாங்களாக் கிளம்பி வந்துட்டாலும் பெரியவங்க நீங்க பார்த்து முடிவு சொல்றாப்புல இருக்காது. அதனால, ராத்திரிக்கு ஒரு கச்சேரி இருக்கு... நீங்களும் கேட்டுட்டு நல்லாயிருக்குனு சொன்னா அட்வான்ஸைக் கொடுத்துடலாம். பெரியவங்க சொன்னா பெருமையாத்தானே இருக்கும்...’’ என்றான்.

இத்தனை பாராட்டில் சித்தப்பா உச்சி குளிர்ந்து போனார்.

‘‘அதுக்கென்னடே இருந்து உங்க கதையும் முடிச்சிட்டே போவோம். சாயங்காலம் வரைக்கும் என்னடே செய்யப் போறிய... எங்ககூட வாங்க, ஆட்டகாரிகளப் பார்த்து அட்வான்ஸைக் குடுத்துட்டு உங்க சோலிக்குப் போவோம்’’ என்ற சித்தப்பா நடையை எட்டிப் போட்டார். முகத்துக்கு முன்னால் தழையைக் கட்டிய ஆடு போல முத்துக்குமார் ஓட்டமும் நடையுமாகப் பின்தொடர்ந்தான்.

‘‘மாமா... ஆளை நல்லாப் பார்த்து புக் பண்ணனும்... கிடாரினு சொல்லிட்டு கிழவியைக் கூட்டிட்டு வந்துடக் கூடாது. போனவருஷம் ஆட்டத்துக்கு புக் பண்ணப் போனவங்க எட்டாம் பூசைவரைக்கும் தலைமறைவா அலைஞ்ச மாதிரி ஆகிடப்படாது நம்ம நிலைமை... கூட ரெண்டு புள்ளைகளை வேணும்னாலும் பார்த்து ஆலோசிச்சு முடிவெடுப்போம்’’ என்று வளவளவென்று பேசிக் கொண்டே நடந்தான். ஊரில் திருவிழா நடந்தால், கரகாட்டக்காரிகளின் ஜாக்கெட்டில் குத்துவதற்காகவே பத்து ரூபாய் நோட்டுகளாக மாற்றி வைத்துக் கொண்டு அலையும் ஆசாமி அவன்.

பஸ் ஸ்டாண்ட் தாண்டி குறுக்குத்துறை பாதையில் போய் ஒரு சந்துக்குள் பிரிந்து வளைந்து நெளிந்து நடந்தபோது, பளீரென்று மைதானமாக விரிந்தது அந்த இடம். சின்னச் சின்னதாக குடிசைகளும் கொஞ்சம் வசதியான ஓட்டு வீடுகளும் இருந்த அந்த ஏரியா ஒரு ரோடு போல தெளிவாக இல்லாமல் மைதானத்தில் வீடுகளைச் சிதறிவிட்டது போல அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாகக் கிடந்தது.
சித்தப்பா ஏதோ சொந்தக்காரர் வீட்டுக்குச் செல்வது போல தயக்கமில்லாமல் நடைபோட்டு, ஒரு ஓட்டு வீட்டின் கதவைத் தட்டினார்.

‘‘ஏடே... எம்ஜியாரு... உள்ள என்னடே பண்ணுத...’’ என்றபடி மீண்டும் ஒருமுறை அவர் கதவைத் தட்ட, தலையை மட்டும் நீட்டினான் ஒருவன். அடுத்தகணம், ‘‘முதலாளி... நீங்களா... தை பொறந்துருச்சே, உங்ககிட்ட இருந்து தாக்கல் ஏதும் வரலையேனு கவலையோட யோசிச்சுக்கிட்டு இருந்தேன். ஒருவேளை இடம் மாறி மதுரைப்பக்கம் போயிட்டியளோனு சம்சயமும் இருந்துச்சு...’’ என்று சித்தப்பாவைப் பார்த்து பேசிக் கொண்டே இருந்தான். ஆனால், தலையைத்தவிர உடம்பை வெளியே நீட்டவில்லை.

‘‘பேச்செல்லாம் இருக்கட்டும்... முதல்ல வேட்டியைக் கட்டிட்டு வெளியே வா...’’ என்று அதட்டல் குரல் போட்டார் சித்தப்பா. வெட்கத்தோடு தலையை உள்ளே இழுத்துக் கொண்டவன், அடுத்த சில நிமிடங்களில் வலை பனியனும் வாழைக்காய் கறை படிந்த வேட்டியுமாக வெளியே வந்தான்.

அவனுக்கு எம்ஜியார் என்று யார் பெயர் வைத்தார்களோ தெரியவில்லை... கறுப்பாக இருப்பவனுக்கு வெள்ளைச் சாமி என்று பெயர் வைத்தது போல அப்படி ஒரு பொருத்தத்தில் இருந்தான். ஆளுக்கொரு நாற்காலியும் நடுவில் ஒரு ஸ்டூலையும் கொண்டு வந்து வீட்டுக்கு வெளியே இருந்த முற்றத்தில் போட்டான். அவன் வீட்டின் வாசல் படியில் உட்கார்ந்து கொண்டான். வீட்டின் கதவு மூடியே இருந்தது. முத்துக்குமார் கொஞ்சம் பதற்றமாக இருந்தான்.

‘‘வழக்கம்போல நாலாஞ்செவ்வாய்தான் கொடை... இந்த வருஷம் மூணுநாள் கொடை... மொதநாள் இளைஞர் சங்கம் பாட்டுக் கச்சேரி நடத்துதாங்க... ரெண்டாம் நாளும் மூணாம் நாளும் நம்ம நிகழ்ச்சி... உன்கிட்டே ரெண்டு செட் இருக்கும்ல... ஒரே முகத்தை ரெண்டுநாளும் பார்த்தா நல்லாயிருக்காது... என்ன சொல்றே...’’ என்றார் சித்தப்பா.

‘‘சரியாச் சொன்னீங்க முதலாளி... நம்மகிட்டே இருக்கற புள்ளைக எல்லாம் குஷ்பூ, சிம்ரன் கணக்கா விண்ணுனு இருக்கும். விடிய விடிய நின்னு விளையாடுங்க... நீங்க ஆல்பம் பாருங்க...’’ என்றான்.

‘‘ஆல்பமெல்லாம் இருக்கட்டும்... ஆளைக்காட்டுங்க, பார்த்து ஓகே பண்ணிடலாம்...’’ என்றான் முத்துக்குமார் எம்ஜியாரின் முகத்தைத் தாண்டி மூடிய கதவுகளைப் பார்த்தபடி. அவனுடைய அனுமானப்படி கதவுகளுக்கு அப்பால் குஷ்பூவோ சிம்ரனோ இருக்க வேண்டும்! என் காதோடு அந்தத் தகவலைச் சொல்லிவிட்டு, சித்தப்பாவிடமும் காதைக் கடித்தான்.

‘‘நீ சொல்றது சரிதான் மாப்ளே...’’ என்றவர், ‘‘ஏடே எம்ஜியாரு... வெளிச்சத்தோட புள்ளைகளைப் பார்த்துடலாமே... நீ அவளுகளைக் கூப்பிடு...’’ என்றார்.

‘‘நம்ம புள்ளைகள் கிளி மாதிரி... எங்க போயிடப் போவுது... நீங்க இதைப் பார்த்துக்கிட்டு இருங்க...’’ என்று கதவை லேசாகத் திறந்து ஆல்பத்தை வெளியே எடுத்தான். பல ஊர் திருவிழாக்களில் நிகழ்ச்சி நடத்திய சமயத்தில் எடுத்த புகைப்படங்களை ஆல்பமாக்கி இருந்தார்கள். இடையிடையே ஃபுல் மேக்கப்பில் க்ளோசப் புகைப்படங்களும் இருந்தன.

‘‘நம்ம வீட்டு சொம்புல தண்ணி குடிச்சா அத்தனை சரியா இருக்காது’’ என்றபடியே வந்த எம்ஜியார், தலா ஒரு தண்ணீர் பாக்கெட்டும், சோடா கலரையும் கையில் பிடித்திருந்தான்.

வாட்சைப் பார்த்த முத்துக்குமார், ‘‘மாமா... லேசா பொழுது மசங்குறாப்புல இருக்கு... வரச் சொல்லுங்க... பார்த்து முடிவெடுத்திடலாம்’’ என்றான்.

‘‘ஏடே.... எம்ஜியாரு... பார்ட்டியைக் காட்டுப்பா...’’ என்றார் அதட்டலான குரலில்.

அவனோ அதுபற்றி துளியும் கவலைப்படாமல், ‘‘ஆல்பம் பார்த்தீங்களா முதலாளி... அத்தனையும் புதுசு... நான் கட்டிக்கிட்ட புள்ளையைத்தான் போனவருஷத்துக்கு முந்திய வருஷம் கூட்டியாந்தேன். கழுதை ஆட்டத்திலே கொஞ்சம் சுணங்கிருச்சு. இந்த வருஷம் நீங்க காட்டுத புள்ளையோட வந்திடறேன். கலக்கிடலாம்’’ என்றான்.

இந்த நேரத்தில் ஆல்பம் என் கையில் இருந்தது. சும்மா புரட்டிக் கொண்டிருந்தவன் கண்களில் அந்த ஜோடி விழுந்தது. இருவருமே நெருக்கமாக இருந்தாலும் விரசமில்லாமல் இருந்தார்கள்.

என் கையில் இருந்த ஆல்பத்தை எட்டிப் பார்த்த முத்துக்குமார், ‘‘மாப்ளே... சும்மா கும்முனு இருக்காளே... இவளையே புக் பண்ணிருவமா... என்னைக் கேட்டால் ரெண்டு நாளுக்கும் புக் பண்ணி ராத்திரி தங்க வெச்சிரலாம், நீ என்ன சொல்றே..?’’ என்றபடி, அந்தப் படத்தை எம்ஜியாரிடம் காட்டினான். லேசாக எட்டிப்பார்த்த சித்தப்பா, ‘‘என்னடே... எங்க ஊரு இளந்தாரிக செலக்ஷன் எப்படி? அந்த ஜோடியையே புக் பண்ணிரலாமா...’’ என்றார்.

‘‘முதலாளி... உங்க சொல்லுக்கு அப்பீல் ஏது? ஆனால், அதிலே ஒரு சிக்கல் இருக்கு. அந்தப் பய கொஞ்சம் கோக்குமாக்கானவன். ‘ஆட்டத்தை மட்டும் பார்க்காம கொஞ்சம் அப்படி இப்படி திரியறான்’னு எங்க கூட்டத்தை விட்டே தள்ளி வெச்சுட்டோம். ரெக்கார்ட் டான்ஸ் ஆடிக்கிட்டு திரியுது மூதேவி... அந்த புஷ்பா புள்ளை நம்ம கிட்டேதான் இருக்கு. என் பொஞ்சாதியும் இப்போ நல்லா மெருகேறி அம்சமா ஆடுறா... நாங்க மூணு பேருமா வந்து நல்லபடியா நடத்திக் குடுத்திருதோம்’’ என்றான் எம்ஜியார்.

சித்தப்பா எங்கள்பக்கம் திரும்பினார். ‘‘நீங்க என்னடே சொல்றிய?’’ என்றார்.

முத்துக்குமார், ‘‘ஓகேதான்... ஒருதடவை பார்த்திடலாமே...’’ என்றான். அவனுக்கு போட்டோவில் பார்த்த புஷ்பாவை நேரில் பார்த்துவிட வேண்டும்.

இதற்கு மேலும் காத்திருக்கப் பொறுமை இருக்காது என்பதை உணர்ந்து கொண்ட எம்ஜியார், ‘‘ஏட்டி... முகம் தெரியாத அளவுக்கு இருட்டுன பிறகுதான் அந்த விளக்கை ஏத்தணும்னு சட்டமா? கொண்டா அதை...’’ என்றபடி உள்ளே போய் பெட்ரோமாக்ஸ் விளக்கை எடுத்துக் கொண்டு வெளியில் வந்தான்.

‘‘வாசப்படியில் ஒரு லைட் போடணும்னு நானும் நினைச்சுக்கிட்டே இருக்கேன். ஆனால், அதுக்கான நேரம் தகைய மாட்டேங்குது...’’ என்றபடியே விளக்கைத் துடைக்க ஆரம்பித்தான்.

‘‘மாப்ளே... கடைசியில் அவன் நினைச்சதை சாதிச்சுட்டான். பகல்ல பார்க்கறதைவிட பெட்ரமாக்ஸ் லைட் வெளிச்சத்தில் பார்த்தா காக்காகூட கலராத் தெரியும். அதான், இந்த ஆட்டக்காரிக எல்லாம் பெட்ரமாக்ஸ் வெளிச்சத்திலேயே திரியறாளுக...’’ என்று சலித்துக் கொண்டான் முத்துக்குமார்.

எம்ஜியார் விளக்கைத் துடைத்து ஏற்றிய சில நொடிகளில் பிரசன்னமானாள் புஷ்பா. கொஞ்சமாக பவுடர் பூசி, பளிச்சென்று பொட்டு வைத்து வந்து நின்றாள் புஷ்பா. ‘‘சபைக்கு வணக்கம் சொல்லு புள்ளை...’’ என்று அதட்டினான் எம்ஜியார்.

ஒவ்வொருவரையாக பார்த்து தனித்தனியே வணக்கம் சொல்லிக் கொண்டே வந்தாள். வணக்கம் சொல்லும்போதுதான் கவனித்தேன், புஷ்பாவின் கைகளில் மின்னிய மோதிரம் ஆல்பத்தில் அவளுடன் இருந்த இளைஞனின் கைகளில் பார்த்த ஞாபகமாக இருந்தது. ஆல்பத்தை வாங்கி மீண்டும் ஒருமுறை பார்த்தேன். நிஜம்தான்... மோதிரம் மட்டுமல்ல... இருவருக்கும் பொதுவாக இன்னும் ஏதோ இருப்பது போலத் தெரிந்தது.

புஷ்பாவைப் பார்த்த பிறகு என் சித்தப்பா உட்பட யாருக்குமே எந்த தயக்கமும் வரவில்லை. அவளோடு சேர்த்து, எம்ஜியார் தம்பதியை இரண்டு நாட்களுக்கு புக் பண்ணிவிட்டார்கள்.

அங்கிருந்து கிளம்பி, பாட்டுக் கச்சேரி நடந்த இடத்துக்குப் போனோம். கச்சேரி ஓரளவுக்கு நன்றாகவே இருந்தது. அட்வான்ஸைக் கொடுத்துவிட்டு வெளியே வந்த நேரத்தில், ‘‘வெறும் கச்சேரியைவிட இப்போ ஆடல் பாடல்தானே ஃபேமஸ்... ஐநூறு ரூபாய் அதிகமாகும்... சேர்த்து புக் பண்ணிறலாமா?’’ என்றார் கச்சேரி பார்ட்டி. அந்த நேரத்தில் மேடையில் ‘சகலகலாவல்லவன்’ பாட்டுக்கு ஆடிக் கொண்டிருந்தான் எம்ஜியாரின் ஆல்பத்தில் புஷ்பாவுடன் இருந்தவன். ‘‘இந்த செட்டை புக் பண்ணிடுங்க. ஆனால், பணம் ரொம்ப ஏத்திடாதீங்க...’’ என்றேன்.

முதல் நாள் திருவிழாவுக்கு கூட்டம் பின்னிஎடுத்தது. முத்துக்குமார் மேடைக்குப் பின்னால் இருந்த நடனக் கலைஞர்கள் உடைமாற்றும் அறைக்கு அருகில் நாற்காலி போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டு அந்நியர்கள் யாரும் உள்ளே போய்விடாமல் கண்காணிக்கும் பொறுப்பை எடுத்துக் கொண்டான். அதற்கு சம்பளமாக அவன் மட்டும் உடைமாற்றுவதை ரசித்துக் கொண்டிருந்தான்.

புஷ்பாவுடன் போட்டோவில் இருந்தவனைத் தனியாக அழைத்து, ‘‘உன் பெயர் என்ன?’’ என்றேன். ‘‘ரவி... ‘கமல் ரவி’னு சொன்னால் எல்லோருக்கும் தெரியும்’’ என்றான்.

‘‘நாளைக்கு திருவிழாவுக்கு புஷ்பா ஆட வரப் போகுது...’’ என்றேன். மொத்த திருவிழா வெளிச்சமும் அவன் முகத்தில் தெரிந்தது. அடுத்தகணமே, எம்ஜியார் இவர்களின் காதலுக்கு நம்பியாராகச் செயல்பட்ட கதையெல்லாம் சொல்லி அழுதான். அன்று இரவு மொத்த குரூப்பும் வண்டியேற, ரவி மட்டும் சொந்த வேலை இருப்பதாகச் சொல்லி ஒதுங்கிக் கொண்டான்.

இரண்டாம் நாள் மாலை இளசுகளையெல்லாம் கிறங்கடிக்கும் வகையில் சுழன்று சுழன்று ஆடினாள் புஷ்பா. அவளிடம் தனியாகப் போய், ‘‘நேற்று எங்கள் ஊரில் ஆடல்பாடல் நடந்தது. யாரோ ரவியாம்... கமல் பாட்டுக்கு அத்தனை பிரமாதமா ஆடித் தள்ளிட்டான்’’ என்றேன். பளிச்சென்று மலர்ந்த கண்களில் அடுத்த கணம் நீர் துளிர்த்தது.

‘‘அந்த ரவி எங்க தோட்டத்தில்தான் இருக்கிறான்’’ என்றேன்.
மூன்றாம் நாள் சப்பரத்தின் முன்னால் ஆடுவதற்காக மேக்கப் போட்டுக் கொண்டு எம்ஜியாரும் அவன் மனைவியும் கோவிலுக்கு வர, கூட வரவேண்டிய புஷ்பாவைக் காணவில்லை. எம்ஜியாரைவிட முத்துக்குமாரைப் போன்ற கலாரசிகர்களுக்குத்தான் மிகுந்த அதிர்ச்சி.
சப்பரத்தில் அம்மனை அமர்த்தும் பூஜைக்காக நையாண்டி மேளச்ம் ரண்டக்க ரண்டக்க என்று ஒலித்துக் கொண்டிருந்தது, யாருக்கோ வாழ்த்துச் சொல்வதைப் போல உற்சாகமாக!

Saturday, September 1, 2007

ராமசாமியும் ரொமானே ஹொசாரிகாவும் அல்லது சுபராத்திரி!

யாருக்கும் பயனில்லாமல் கொட்டிக் கொண்டிருந்தது குற்றால அருவி. ராமசாமியும் ரொமானே ஹொசாரிகாவும் சாரல் தெறிக்கும் தூரத்தில் நின்று அருவியைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். இருளில் அடையாளம் தெரிய வேண்டும் என்பதற்காகவும் குளிரைத் தாங்க வேண்டும் என்பதற்காகவும் கரிய நிற ராமசாமி காதை மறைத்து வெள்ளைத் துண்டைச் சுற்றியிருந்தான். ரொமானே தன்னுடைய துப்பட்டாவால் தலையை மூடியிருந்தாள். கைகளுக்குள் பொத்திய விளக்கு போல அந்த இருட்டிலும் ரொமானேவின் முகம் பளீரென்று ஜொலித்தது. குளிரின் மிகுதியால் ராமசாமிக்கு நெருக்கமாக வந்து நின்று கொண்ட ரொமானே, அவன் கைகளையும் பற்றிக் கொண்டாள்.

இத்தனை அண்மையில் ஒரு பெண் அதுவும் தன் தோளோடு இணைந்து நிற்கையில் ராமசாமிக்கு டீக்கடை பாய்லராக உடம்பு கொதிக்க ஆரம்பித்தது.ரயில் பயணத்தில் திடீரென்று புளியோதரை கொடுத்து உபசரிக்கும் பக்கத்து சீட்காரர்போல, ராமசாமிக்கு மூன்று நாட்களாக பல கனவுகளைக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள் ரொமானே!

குற்றாலத்தில் 'ராமசாமி சவுண்ட் சர்வீஸ்' என்ற பெயரில் மைக்செட் வாடகைக்கு விடும் தொழில் நடத்தி வருகிறான் ராமசாமி. 'ஆயிரம் வாட்ஸ் முதல் ஐயாயிரம் வாட்ஸ்வரையும், கண்ணைக் கவரும் கலர் டியூப்லைட்டுகள், சிந்தனையைத் தூண்டும் சீரியல் செட்டுகள் மூலம் மின்சாரம் இருக்கும் இடங்களுக்கும் மின்சாரம் அல்லாத இடங்களுக்கும் பேட்டரி அண்ட் ஜெனரேட்டர் மூலம் ஒலி ஒளி அமைத்துக் கொடுக்கும்' சாதாரண மைக்செட்காரன்.

அதிகபட்சமாக கிழக்கே முப்பது கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் ஆலங்குளம் வரையும், வடக்கே புளியங்குடிவரையும்தான் ஆர்டர் அடிக்கப் போயிருக்கிறான். தெற்கேயும் மேற்கேயும் மலையும் மலையாளமும் தடையாக இருப்பதால் அதுகுறித்த முயற்சிகளில் ராமசாமி இறங்கவில்லை. ஆனால், மைக்கில் பேசும்போது 'ஆல் இந்தியாவிலும் மீண்டும் மீண்டும் பாராட்டப்பட்ட...' என்று சொல்லித்தான் தன்னுடைய மைக்செட் பெருமைகளை அறிவிப்பான்.
ஆல் இந்தியாவில் பாராட்டப்பட்டானோ இல்லையோ அஸ்ஸாம் பெண்ணான ரொமானே ஹொசாரிகாவால் பாராட்டப்பட்டு விட்டான்.

'இந்தியாவின் பல பகுதிகள் பலவிதமான கலாசாரங்களால் நிறைந்து கிடக்கிறது' என்ற ஏழாங்கிளாஸ் பாடப்புத்தகத்தை எதிரே கொண்டு வந்து காட்டியது போல குற்றாலத்துக்கு வந்து இறங்கிய கலைக்குழுவில் இருந்தாள் ரொமானே!

மத்திய அரசு சார்பாக நாடெங்கும் நம்முடைய கலாசாரத்தைப் பரப்புவதற்காக அமைக்கப்பட்டிருந்தது அந்தக் குழு. ஜம்முவில் பிரதமர் தலைமையில் நடக்கும் விழாவில் நிறைவடையப் போகும் அந்தக் கலாசாரப் பயணத்தை லோக்கல் அமைச்சர் தலைமையில் குற்றாலத்தில் தொடங்கினார்கள். ராமசாமியின் சவுண்ட் சர்வீஸ்தான் விழாவுக்கு அழைக்கப்பட்டிருந்தது. அங்கு வைத்துதான் ராமசாமிக்கும் ரொமானேவுக்கும் அறிமுகம் ஆனது. முதல்நாள் நிகழ்ச்சி சம்பிரதாயமான பேச்சாகவே விழா முடிந்து போனது. அடுத்த மூன்று நாட்களுக்குத்தான் கலைவிழா! அந்த மூன்று நாளும் ராமசாமிக்கு கலாசார குழுவோடுதான் சாப்பாடு எல்லாமே! மத்தியான நேரம் சாப்பிட்டுவிட்டு, ஆம்ப்ளிபயர் பக்கத்தில் தலைவைத்து கொஞ்சம் கண்ணசந்த நேரத்தில்தான் ரொமானே அவனைத் தேடி வந்தாள். அவளுக்கு முன்னதாக வந்தது சலங்கைச் சத்தம்.

செப்பு போல மூக்கு, சிவந்த சின்ன உதடுகள், கொஞ்சம் ஏறுநெற்றி, கோதுமை நிறம் என்று எல்லா வகையிலும் தனக்கு எதிர்துருவமாக இருந்த ரொமானேவைப் பார்த்த ராமசாமி, தன்னுடைய ஆங்கில அகராதியில் இருந்து வார்த்தைகளைக் கலைத்துத் தேடி, ஒரே ஒற்றைச் சொல்லான 'யெஸ்'ஸைப் பயன்படுத்தினான். தமிழ் தெரியாதவர்களிடம் அவன் அதிகம் வைத்துக் கொள்வதில்லை. ஏனென்றால் அவனுக்கு தமிழ் தவிர ஏதும் தெரியாது. ஆனால், ரொமானே முப்பது நாட்கள் காத்திருக்கத் தயாராக இருந்தால், அஸ்ஸாம் மொழிகூட கற்கத் தயாராக இருந்தான்.

ரொமானேவும் உடைந்த ஆங்கிலத்தில் ஏதோ பேசினாள். அவளுடைய பேச்சு புரியாவிட்டாலும் கையில் வைத்திருந்த கேஸட்டை தன்னுடைய டேப்பில் போடச் சொல்கிறாள் என்பதை சைகை மூலம் புரிந்து கொண்டான். உடனே வாங்கிப் போட்டான். 'தன்னுடைய ரேடியோகூட அஸ்ஸாமி பாட்டு பாடுகிறதே...' என்று ராமசாமிக்கு ஒரே ஆச்சரியம்.

ராமசாமி என்ற ஒற்றை ரசிகனுக்காக ரொமானே சுழன்று சுழன்று ஆடினாள். அரைமணிநேர ஆட்டத்தின் முடிவில் களைத்து சரிந்த ரொமானே, சைகை காட்டி தண்ணீர் கேட்டாள். ஓடிப் போய் ஒரு சொம்பு நிறைய தண்ணீரைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தான். நெஞ்சு நனைய தண்ணீரைக் குடித்த ரொமானே, ''தேங்க்ஸ்'' என்றபடி அப்படியே மேடையில் படுத்துவிட்டாள்.

எந்த விகல்பமும் இல்லாமல் இடுப்பில் கட்டிய துப்பட்டாவுடன் படுத்துக் கிடந்த அந்தப் பெண்ணைப் பார்த்தபோது, ராமசாமிக்கு மனசுக்குள் எதுவோ செய்தது. தேடித்தேடி வார்த்தைகளைக் கோத்து கேள்வியாக்கினான். ''எந்த ஊரு?''.

''கவுஹாத்திக்குப் பக்கத்தில்...'' என்று ரொமானே சொன்னது, ராமசாமிக்கு ஏதோ தின்பண்டத்தின் பெயர்போலப் பட்டது. 'யாதும் ஊரே... யாவரும் கேளீர்' என்ற ரீதியில் அடுத்த கேள்விக்குத் தாவினான். ''பேர் என்ன?''

''ரொமானே ஹொசாரிக்கா'' என்று சின்ன சிரிப்போடு சொல்லிவிட்டு, ''நைஸ் மியூசிக் சிஸ்டம்...'' என்று பாராட்டிவிட்டு ஒரே ஓட்டமாக ஓடிப்போனாள். அதன்பிறகு, 'ஆல் இந்தியாவில் மீண்டும் மீண்டும் பாராட்டப்பட்ட...' என்பதைக் கொஞ்சம் அழுத்தமாகவே உச்சரிக்க முடிவு செய்து கொண்டான்.

போன வேகத்தில் திரும்பி ஓடிவந்த ரொமானே, ''சாயங்காலம்... என் டான்ஸ்... பாக்க மறந்துடாதீங்க...'' என்று சாடையாக சொல்லிவிட்டு மீண்டும் ஓடிப் போனாள்.

மதியம் மூன்றுமுறை ரிகர்சல் செய்ததில் ரொமானேவின் நடனம் ராமசாமிக்கு அத்துபடியாகி இருந்தது. உடனே தென்காசிக்கு பறந்து போய், எக்ஸ்ட்ராவாக கொஞ்சம் கலர் ஜரிகைத் தாள்களும், பவர்கூடிய பல்பும் வாங்கிக் கொண்டு வந்தான். அவசரமாக அட்டையை வெட்டி வண்ண ஜரிகை காகிதங்களை ஒட்டி, ஃபோகஸ் லைட்டின் முன்னால் எடுத்து வைத்தான். ரொமானேவின் நடனம் வந்தபோது, எக்ஸ்ட்ரா விளக்கின் ஒளியை வண்ண வண்ண ஜரிகை காகிதங்களின் வழியே செலுத்தி நடனத்தை மேலும் மெருகேற்றினான்.

நடனம் முடிந்தபோது, ராமசாமி கொடுத்த லைட்டிங்கால் நடனம் பிரமிக்கத்தக்கதாக ஆகிவிட, கைதட்டல் குற்றால அருவி போலக் கொட்டியது. கவுஹாத்திக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் அந்த தின்பண்டப் பெயர் போன்ற ஊரில் இருக்கும் ரொமானேவின் அப்பா அம்மாவுக்குக்கூடக் கேட்டிருக்கும்.

அன்று இரவு மேக்கப்பைக் கலைத்து விட்டு வந்த ரொமானே, ''நைஸ் லைட்டிங்...'' என்று கூடுதலாகப் பாராட்டிவிட்டுப் போனாள். அன்று ராத்திரி முழுக்க ராமசாமி பொங்குமாங்கடல் விளிம்பில் நின்று நடனமாடிய ரொமானா மீது கலர் கலராக லைட் அடித்தான்.

விழித்தபோது கனவு கண்ட கண்ணில் எரிச்சலாக இருந்தது.
கையில் டீ கோப்பையோடு வந்து நின்ற ரொமானேவைப் பார்த்தபோது குளிர்ச்சியாக இருந்தது. 'இதிலே என்ன இருக்குனு படிச்சு சொல்லேன்' என்பது போல் கையில் இருந்த தினத்தந்தியைக் காட்டினாள்.

'கலைநிலாவின் மயிலாட்டம்' என்று தலைப்பு போட்டு கலர் போட்டோ போட்டிருந்தார்கள். கீழே, 'வண்ண விளக்கொளியில் ரொமானே ஹொசாரிகா ஆடிய ஆட்டம் கண்ணைவிட்டு அகலாமல் இருந்தது' என்றெல்லாம் எழுதியிருந்தார்கள்.

அன்று மாலை ரொமானேவின் நடனம் இல்லை. சந்தன சோப் வாசனையோடு, கீழே இறங்கி வந்து ராமசாமிக்குப் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு, அவனுடைய லைட்டிங் திறமைகளை ரசித்துக் கொண்டிருந்தாள். இடையிடையே காதோரம் குனிந்து, குசுகுசுவென்று ஏதோ சொல்லிச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அன்று விழா முடிந்ததும், ''என்னை வெளியில் கூட்டிட்டுப் போறியா?'' என்றபடி வந்து நின்றாள் ரொமானே! ராமசாமிக்கு குற்றால நகரியத்துக்கு சேர்மனாகிவிட்ட மாதிரி சந்தோஷமாக இருந்தது. இருவரும் சந்தோஷமாக நடந்தார்கள். ரொமானேவுக்கு அருவி சந்தோஷம், ராமசாமிக்கு ரொமானே சந்தோஷம்! அகால நேரத்தில் அருவிக்கரையில் எண்ணெய் விற்றுக் கொண்டிருந்த பெட்டிக் கடையில் வெற்றிலை பாக்கு வாங்கி, சிவக்க சிவக்க தாம்பூலம் தரித்தார்கள்.

தன்னுடைய நடனத்துக்கு சிறப்பாக லைட்டிங் கொடுத்த ராமசாமிக்கு சிகரெட்டு கொளுத்த, லைட்டர் பரிசாகக் கொடுத்தாள் ரொமானே. பதிலுக்கு ராமசாமி பாசிமாலை, காதுமாட்டல், கைவளையல் எல்லாம் செட்டாக வாங்கிக் கொடுத்தான். ரூமுக்கு திரும்பியதும், ராமசாமியின் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு ''சுபராத்திரி'' என்றாள் ரொமானே! அப்படியென்றால் 'குட்நைட்' என்று அர்த்தமாம். ''சந்தோஷமா இருந்தா மனசுக்கு பிடிச்சவங்ககிட்டே சுபராத்திரி சொல்லாமல் தூங்கப் போக மாட்டேன். வீட்டில் இருந்தால் அப்பா அம்மாவிடம் சொல்வேன்.. நீங்க தமிழில் எப்படி சுபராத்திரி சொல்வீங்க'' என்றாள் அறையின் வாசலில் நின்றபடி.

ராமசாமிக்கு நினைவு தெரிந்து யாருக்கும் குட்நைட் சொன்னதில்லை. சந்தோஷமா இருந்தா சரக்கு அடிப்பான். அந்த சந்தோஷத்துல தூங்கிடுவான். யாரும் குட்நைட் சொன்னதில்லை. தமிழ்ல குட்நைட்டுன்னா நல்ல ராத்திரினு சொல்லணும்.
''நாளைக்கு வேணா யாருகிட்டயாவது விசாரிச்சுட்டு வந்து சொல்றேன்'' என்றான் வாய்கொள்ளாத சிரிப்போடு.

''நாளைக்கு காலைல எல்லோரும் பாலக்காட்டுக்குப் போறோம் தெரியுமா?'' என்று ரொமானேவே ஆரம்பித்தாள், அருவியைப் பார்த்தபடி. அருவியைப் போலவே அவளுடைய கண்களும் பளப்பளத்துக் கிடந்தன. ''இன்னும் எனக்கு நீ குட்நைட்டுக்கு அர்த்தம் சொல்லலை'' என்றாள் போலியான சிரிப்போடு.

ராமசாமிக்கு மூன்று நாள் திருவிழா முடிவுக்கு வந்துவிட்டது உறைத்தபோது அதிர்ச்சியாக இருந்தது. 'என்ன பெரிய கழுதை குட்நைட்டு... அதுக்கு அர்த்தம் தெரியலைனா மனுஷன் வாழமுடியாதா?' என்ற சலிப்பு எழுந்தது. அது முகத்திலும் எரிச்சலாக பிரதிபலித்தது.

அதை உணர்ந்துகொண்டவளாக, ''ஓகே! தேங்கஸ் ராமசாமி...'' என்று சொன்ன ரொமானே, தளும்பும் கண்களோடு, ''சுப ராத்திரி..!'' என்று சொல்லிவிட்டு இருளில் மறைந்து போனாள்.

ராமசாமி பேச்சற்று நிற்க, அருவி இரைச்சலோடு கொட்டிக் கொண்டிருந்தது.

Wednesday, August 29, 2007

டிஸ்கவரி சேனல்...

எத்தனை மான்களுக்கு
வாய்க்கிறது
வயோதிகத்தில் மரணம் தழுவும்
வாய்ப்பு..!

புள்ளிகளாலும்
பிடறி மயிராலும்
கோடுகளாலும்
வேறுவேறாயினும்
எல்லாக் கண்களிலும்
ரத்தச் சிவப்பு..!

நீண்டு கிடக்கிறது
பாம்புத்தடம்
நச்சு வாசனையோடு..!

கடல் உவர்ப்பின்
காரணத்தை
யாராவது கேட்டிருப்பார்களா
கண்ணீர் சிந்தும்
மீன்களிடம்..!

பயனுள்ளதுதான் வாழ்க்கை
பரிசோதனைக்கூடத்தில்
பட்டாம்பூச்சி..!

இறந்தாலும்
இருந்தாலும்
ஆயிரம் பொன் - சரி
இரந்தால்..?